Beleške jednog reportera: Nadimci

Retki su sportisti koji nemaju neki nadimak, kakav-takav. Nekada čak i poznatiji od samog imena, nadenuti ga hteo to ti ili ne, jednostavno se odomaći i postane sastavni deo života. Naravno da toga nisu bili pošteđeni ni fudbaleri Radničkog.  Evo samo nekih nadimaka: Ćibi, Krompir, Maja piklja, Luša, Pevac, Žilavko, Robija, Beka, Dika, Gudža, Piktijaš, Pink panter, Grba, Mara, Palac, Đavo, Rama, Roda, Špile, Zuba, Kljuva, Traja, Kure, Koda, Vlaja kuče, Iva sirće, Lota, Kalanac, Giša, Biša, Pajko, Crni bik, Mida, Toši, Nega, Pive, Biber, Vrcan, Fića, Buci, Bulja, Tigana, Bala, Indijanac, Carić, Despot, Lajče, Čivijaš, Zerda, Puf, Gogi, Šeki, Bine, Karakuka, Brbe, Gelja, Starac, Škemba, Ćora, Buca, Miša motka, Binder, Palada, Badža, Luta, Ruža, Zekinac, Pajko, Voskar, Čiča, Džane, Pop i tako u nedogled.

Od brojnih generacija, u 90 godina dugoj istoriji, Fudbalskog kluba Radnički sigurno je najpoznatija ona koja je 1969.godine, izborila plasman u Prvu saveznu ligu Jugoslavije. I naravno svi koji su tada nosili dres Radničkog i uspešno prebrodili kvalifikacije sa Sutejskom iz Nikšića i Crvenkom bili su u navijačkim krugovima poznatiji po svojim nadimcima. Igrali su: Fazan, Ujka, Sekula, Čavka, Trapča, Soda, Žaki, Make Ovca, Maršićanac, Andra i Relja, kao i rezerve: Čkalja, Munjoz, Pera nos, Franja ili pravim imenima: Vlado Vučković, Milašin Milić, Ljubiša Sekulić, Vlada Radivojević, Novica Matić, Momčilo Živadinović, Vladeta Žabarac, Slobodan Paunovski, Slavoljub Paunović, Andreja Stefanović i Vladeta Nikolić, i rezerve: Dušan Nikolić, Ljubiša Đorđević, Petar Milovanović i Franja Bilić. Trener je bio Boris Marović Buca, tehniko Jovan Jakovljević Salama, a predsednik kluba Svetolik Vasiljević Juda.

Piše: Kazimir Petrović